1. "آقای" محترم، لطفاً حجاب خود را رعایت کنید. "آقای" محترم، لطفاً شئونات اسلامی را رعایت کنید. "پسر" عزیزم، حجاب شما نشانه‌ی شخصیت شماست. از پذیرش "آقایون" بدحجاب معذوریم."پسرم" حجاب مایه‌ی آرامش و امنیت توست.
2. در این چند سال اخیر که اوضاع حجاب تبدیل به یک مسئله‌ی فرهنگی شده و می‌رود تا به سطح بحران نزدیک شود، فعالیت‌های مختلفی از سوی فعالان فرهنگی دولتی و غیردولتی انجام شده است. فعالیت‌هایی که از میزان تأثیرگذاری‌ گوناگونی برخوردار بوده‌اند و بعضی از آنها تبدیل به الگو شدند و بعضی دیگر، فراموش. اما در مورد خیلی از این فعالیت‌ها، نکته‌ی مهمی وجود دارد و آن اینکه غالب این‌ها محدود به فصل و ماه‌های خاصی بوده و یا در مناسبت‌های ویژه‌ای برگذار می‌شود.

  منظور از مناسبتی بودن کارهای فرهنگی در خصوص مسئله‌ی حجاب این است که اوایل تابستان تا اواسط شهریور ماه و سالگرد تولد یا شهادت حضرت فاطمه (س) و حضرت زینب (س)، زمان‌هایی‌ست که به مقوله‌ی حجاب پرداخته شده و در سایر زمان‌های سال، توجه لازم به این مقوله نمی‌شود. مثلاً در این دو ماه اول سال 91، بجز در ایام فاطمیه، کی و کجا به مسئله‌ی حجاب پرداخته شده و یا دغدغه‌ی اصلی یک نهاد فرهنگی بوده است؟ آیا زمان انتخابات که رسانه‌ی ملی سراغ همه‌ی مردم ایران می‌رود و خانم باحجاب و بدحجاب را کنار هم نشان می‌دهد، فعال فرهنگی یا نهاد فرهنگی‌ای از خود پرسد: چرا بعضی از این خانم‌ها که در سیمای جمهوری اسلامی نمایش داده می‌شوند، بدحجابند؟ و برای تغییر این شرایط، چه باید کرد؟

از قضا، اکثر کارهایی که در این زمینه موفق نبودند، وجه مشترک‌شان در همین مناسبتی بودن است. علتش هم واضح است. چون جنس کار فرهنگی به گونه‌ایست که زمان‌بر بوده و باید در بستر زمانی طولانی و تکرار دائم انجام بپذیرد و کارهایی که مناسبتی هستند، دقیقاً بر خلاف ذات کار فرهنگی شکل می‌گیرند و طبیعی‌ست که با شکست مواجه شوند.

3. یکی دیگر از آفت‌های کار فرهنگی که گریبان‌گیر مسئله‌ی حجاب هم شده است، کلیشه‌ای شدن آنهاست. کلیشه‌ای شدن کار فرهنگی یعنی عدم نوآوری در فرم‌های به کار گرفته شده، عدم شناخت و پرداختن به زوایای مغفول مانده‌ی محتوای آنها، تکرار فعالیت‌های سال‌های پیش و پروژه‌ای نگاه کردن به آنها.

اگر بخواهیم کلیشه‌ای شدن را در خصوص مسئله‌ی حجاب شبیه‌سازی کنیم باید به فرم و محتوای فعالیت‌های این سال‌ها نگاه کنیم. برگزاری مسابقه‌ی کتاب‌خوانی با محوریت مسئله‌ی حجاب شهید مطهری، نصب بنرهای عریض و طویل در سطح شهر، نصب تابلوهای تذکر دهنده در اماکن عمومی در قالب فرم و پرداختن به علل دینی بی‌حجابی در خانم‌ها در قالب محتوا، از اصلی‌ترین کلیشه‌های این سال‌هاست. حال، اوضاع وقتی بدتر می‌شود که نهادهای فرهنگی ما با طرح‌های جسورانه و نوآورانه در این خصوص مخالفت کرده و چون به این فعالیت‌ها، به عنوان یک کار در کنار سایر کارهای اداری‌شان می‌نگرند، ارزش وقت‌گذاری و هزینه‌کردن برایش قائل نیستند.

4. محصول نگاه مناسبتی و کلیشه‌ای به کارهای فرهنگی، خصوصاً در مسئله‌ی حجاب آن است که زوایای گوناگون این مقولات، مورد بررسی قرار نمی‌گیرد. به طور مثال، در خصوص مقوله‌ی حجاب باید گفت یکی از زوایای بسیار مهمی که تاکنون مورد بررسی قرار نگرفته، موضوع حجاب آقایون است. حجابی که در غفلت نگاه‌های تیزبین فرهنگی و برجسته کردن سایر مسائل نه چندان مهم، دچار آسیب‌های جدی شده است.

 در ابتدا لازم است تا منظورمان را از حجاب آقایون بیان کنیم. منظوری که نه پیچیده است و نه دور از دسترس. حجاب آقایون یعنی پوششی که متناسب است با ارزش‌های دینی، عرفی و قانونی موجود در جامعه‌ی ما. حجاب آقایون یعنی لباسی که هم زیباست و هم پاکیزه، اما جلب توجه کننده نیست و از آن بالاتر، جلوه‌های سخیف در آن وجود ندارد. لباسی که حجاب آقایون را تأمین می‌کند، مانند حجاب در خانم‌ها، نه باید برجستگی‌های مردان را معلوم کند و نه باید بدن‌نما بوده و یا بخش‌هایی از بدن فرد را که طبق نظر دین و عرف باید پوشیده باشد، نمایان کند. به بیان دیگر، منظور از حجاب آقایون دقیقاً همان مفهومی‌ست که بعد از شنیدن این عبارت به ذهن‌تان می‌رسد.

5. حال وقتی صحبت از بدحجابی آقایون می‌شود یعنی در سطح جامعه و متأسفانه حتی در شهرستان‌ها و روستاها، پسران جوان و مردهایی را می‌بینیم که آرایش مو و صورت‌شان، انسان را یاد مدل‌های زنانه می‌اندازد. لباس‌هایی که رنگ، فرم و اندازه‌شان معلوم نیست با چه مکانی متناسب است. زیرا نه با شرایط کاری نسبت دارد – از بس که راحت نیست - و نه با محیط مهمانی – از بس که محترمانه نیست - و نه حتی برای عبور و مرور در سطح خیابان– از بس که پاره و کوتاه است. قضیه وقتی بدتر می‌شود که به فصل گرم سال نزدیک می‌شویم. گویی اپیدمی بدحجابی در این فصل، زن و مرد نمی‌شناسد. همانقدر که شلوار خانم‌ها از پایین آب می‌رود، شلوار آقایون از بالا. همانقدر که مانتوها تنگ‌تر می‌شود، تی‌شرت‌ها پسران جوان ما با یقه‌ای فراخ‌تر و اندازه‌ای کوتاه‌تر به بازار عرضه می‌شود. آستین لباس زنان و مردان، در رقباتی تنگاتنگ به دنبال کمترین پارچه‌ی مصرفی هستند. و نمونه‌های بسیار دیگری که ذکر برخی از آنها، موجب شرم انسان است. اما چه کنیم که مشاهده‌ی برخی از آنها دقیقا در زمانی‌ست که با خانواده‌ی خود هستیم و تنها عرق شرم است که بر پیشانی می‌نشیند و طرح این سوال که چطور باید در مقابل این پدیده‌ی جدید که همانا بدحجابی آقایون است، قرار بگیریم؟

6. در این فرصت اندک و حوصله‌ی نازک، قصد شرح تفصیلی این پدیده‌ی زشت را نداریم و نمی‌خواهیم که دلایل وقوع آنرا موشکافی کنیم. هرچند که مانند بدحجابی در برخی از خانم‌ها، وجود فقر فرهنگی، عدم ثبات شخصیتی، گرایش به مد و تبلیغات رسانه‌های غربی، کالاهای جهت‌دار موجود در بازار و ... را می‌توان به عنوان دلایل وقوع این پدیده برشمرد.

7. هدف از ذکر این قضیه و پرداختن به مقوله‌ی حجاب و یکی از مظاهر جدید بی‌حجابی (بی‌حجابی آقایون) آن بود که بگوییم لازم است از همین الان به فکر شدت گرفتن شیوع بدحجابی در سطح جامعه باشیم. بالاخره همه‌ی ما می‌دانیم که در طول سال، سطحی از بدحجابی در جامعه وجود دارد، اما در تابستان، این قضیه بیشتر می‌شود و با شدت یافتن مظاهر بدحجابی مواجهیم. پس خوب است از الان کاری کنیم.از الانی که هنوز تولیدی‌ها، شروع به تولید و توزیع سفارش‌های  تابستان نکرده‌اند. از الانی که هنوز واردکننده‌ها، جنس‌های خارجی منافی عفت عمومی را وارد نکرده‌اند. از الانی که هنوز دچار بحث‌های مناسبتی و کلیشه‌ای در خصوص حجاب و بدحجابی نشده‌ایم تا به این طریق، وقت‌مان را به جای کارهای اصلی، روی تبلیغات و دعواهای سیاسی و بیلان کاری دادن‌ها بگذاریم. بیاییم از همین الان، برای تابستان سه- چهار سال آینده برنامه‌ریزی کنیم.